دلالان نوزاد از این زن می ترسند - مجله دانلود و سرگرمی

فارس در ادامه نوشت: از روزی که سپیده علیزاده تصمیم گرفت مثل آدم های اطرافش زندگی عادی نداشته باشد و وقت و جوانی اش را وقف یاری کردن به زنان بی پناه کارتن خواب کند چند سالی می گذرد، چندسالی که می گوید انگار یک عمر بوده آنقدر که پر بوده از خاطرات تلخ، اما نجات بخش. او با همه روزمرگی های یک مادر خداحافظی نموده، خانواده اش هم طعم عادی زندگی کردن و مهمانی های خانوادگی را مدت هاست فراموش نموده اند.

17 سال هم قدم با کارتن خواب ها

آشنایی این مددکار اجتماعی با جهانی کارتن خواب ها و معتادان از 17 سال قبل شروع شد؛ وقتی برای گذراندن دوران کارآموزی رشته مددکاری به مرکز ترک اعتیاد جوانی رفت که خودش بهبود یافته اعتیاد بود. این آشنایی پیوندی میان آن ها برقرار کرد و از ماحصل این همزبانی، پایه های یک زندگی مشترک با فهم مشترک از دغدغه های اجتماعی پایه ریزی شد. هر دو شانه به شانه هم برای بهبود زندگی کسانی که خواسته یا ناخواسته درگیر اعتیاد شدند و بعد هم آواره و کارتن خواب، کوشششان را شروع کردند.

بیایید برای یک وعده غذای گرم و یک سقف امن برای خوابیدن

سپیده علیزاده قدم های محکمی برای کاهش آسیب زندگی کارتن خواب ها برداشته است. به قول خودش آهسته و پیوسته می رود و معتقد است روش زور و اجبار برای بهبود زندگی کارتن خواب ها بی فایده است.

برای یاری به زنان کارتن خواب مرکزی به نام مرکز جامع کاهش آسیب بانوان را با مجوز بهزیستی و با یاری شهرداری منطقه 12 در قلب بوستان هرندی؛ پاتوق اصلی بسیاری از کارتن خواب ها راه اندازی نموده است برای آنکه زنان کارتن خواب یا به قول او زنان ته خطی یک سرپناه امن برای خوابیدن داشته باشند، یک وعده غذای گرم، در شرایطی که همه در ها به رویشان بسته است، یک دری باز باشد تا بتوانند واردش شوند و کمی آرام بگیرند تا مبادا برای یک جای خواب و یک وعده غذای گرم چوب حراج به زنانگی شان بزنند و خود را به هیچ بفروشند.

چرا کاهش آسیب؟!

این مددکار اجتماعی دهه شصتی را در مرکز جامع کاهش آسیب زنان دیدار می کنیم. قبل از هرچیز از علت نامگذاری این مرکز می پرسیم. چرا کاهش آسیب؟ و او توضیح می دهد: کاهش آسیب به مجموع برنامه هایی می گوید که برای کاهش عوارض بهداشتی و عواقب منفی اجتماعی و مالی ناشی از مصرف مواد مخدر و روان گردان اعمال می گردد و مرکز کاهش آسیب، مکانی مخصوص مصرف نمایندگان مواد و کارتن خواب هایی که قادر و یا حاضر به ترک دائم نیستند و به علت رفتار های پرخطری که انجام می دهند، برای کنترل و کاهش آسیب در به جامعه به این مرکز می آیند. پناه می گیرند، غذا می خورند، در خوابگاه می خوابند و در کنار این احتیاج های زیستی خدمات مددکاری هم دریافت می نمایند.

می دانی زن کارتن خواب ته خطی یعنی چی؟!

علیزاده زندگی اش با زندگی و مسائل زنان کارتن خواب گره خورده و به هر دری می زند تا یک گره کوچک از هزاران گره کور زندگی شان باز کند و می گوید: زندگی این زنان بالا و پایین زیاد دارد. همه شان کارتن خواب و ته خطی هستند. می دانی ته خطی یعنی چه؟ یعنی زنی که چیزی برای از دست دادن ندارد، از معصومیتش و جسمش گرفته تا روحش.

برای جور کردن مواد دست به هر کاری می زند؛ هر کاری. حتی فروش بچه اش، به آخر خط رسیده و برایش مهم نیست چه کسی در موردش چه فکری می نماید، مهم نیست بدنش بوی تعفن گرفته یا آنقدر حمام نرفته که از سر و رویش شپش بالا می رود. اینجا، این مرکز پناهی برای این زنان است و من هم مددکار آنها.

در همه این سال ها کوشش کردم جلوی اتفاقات تلخ زندگی شان را بگیرم. تا جایی که در توان داشتم خودشان را نجات داده ام، گواهش 12 زن بهبود از اعتیاد است که در این مرکز هم کار می نمایند و هم زندگی. روزگاری خودشان کارتن خواب بوده اند، اما حالا شده اند بهبود یافته و مددکار.

نجات کارتن خواب هایی که نمی خواهند روی زمین زندگی نمایند

کارنامه فعالیت های اجتماعی این مددکار اجتماعی پربار است و علاوه بر این مرکز با مجوز بهزیستی دو کانکس خدمات دهی به نام مراکز سرپایی کاهش آسیب هم در منطقه خلازیر برای رسیدگی به شرایط کارتن خواب های آن منطقه دارد و می گوید: در محدوده هایی از خلازیر کارتن خواب ها زیر زمین زندگی می نمایند، افرادی که به هیچ وجه حاضر به ترک آن موقعیت نیستند و برخی 20 سال است در یک گودال خاکی زندگی می نماید و روز و شب فقط مواد می کشد. علیزاده در کنار برنامه های کاهش آسیب برای کارتن خواب ها دغدغه بچه ها کار را هم دارد.

روایت یک شب پرماجرا و نجات نوزاد زن کارتن خواب از مزایده دلالان بچه فروش

علیزاده خسته و رنگ پریده است. روی تخت خوابگاه مرکز جامع کاهش آسیب بانوان می نشیند. علت خستگی اش را که می پرسیم از اتفاق چند روز قبل و از روایت نجات جان نوزاد یک مادر کارتن خواب می گوید: ما علاوه بر این مرکز که پناه موقت یا دائمی زنان کارتن خواب است و می توانند از اینجا خدمات بگیرند، چند گروه سیار هم داریم، در طول شبانه روز چند بار به پاتوق های کارتن خواب ها سرکشی می کنیم و از زنان کارتن خواب می خواهیم که برای خوابیدن به مرکزبیایند، مادرانی که باردار هستند یا بچه دارند را هر طوری هست راضی می کنیم تا به مرکز بیایند.

چند وقت قبل همکاران گشت سیارمرکزجامع کاهش آسیب بانوان در یکی از پاتوق ها دختر جوان مصرف نماینده ته خطی را پیدا کردند که ماه های آخر بارداری را سپری می کرد و حضورش در پاتوق برای خودش و بچه اش خطرناک بود. به هر طریقی بود همکاران راضی اش کردند تا به مرکز بیاید و یک وعده غذای گرم بخورد و دوش بگیرد، آمد، اما نماند و دوباره رفت.

مدتی بعد خودم در سرکشی پاتوق ها دوباره دیدمش، شکمش عظیم شده بود. گفتم بیا برویم مرکز ما، همان جا بمان، خودم برای زایمان به بیمارستان می برمت. هر چقدر اصرار کردم گفت نه! یکی از بچه ها کار قابلگی بلد است. به من گفته خانه ای در یکی از کوچه های اطراف پارک هست.. بیا اینجا زندگی کن تا بچه ات به جهان بیاید. اگر در بیمارستان زایمان کنی، بچه را تحویل بهزیستی می دهند و، چون معتادی و اوراق هویتی و صیغه نامه و … نداری، بچه را به تو پس نمی دهند.

پرسیدم کدام خانه؟ نشانی که داد، دستم آمد همان جایی را می گفت که پارسال هم یکی دیگر از مددجوهایمان آنجا زایمان کرد و زنی به نام ننه هاجر بچه اش را به جهان آورده بود. بچه های آن مددجوی کارتن خواب دوقلو بودند، خودم نتیجه سونوگرافی را دیده بودم. در آخر بعد از زایمان یکی از بچه هایش گم شد و یکی را تحویل مادر داده بودند که مرده بود. به مادر بیچاره گفته بودند گوشه پارک دفن اش کردیم.

به زن جوان باردار گفتم چرا ننه هاجر می خواهد چنین یاریی به تو کند، نپرسیدی روی چه حسابی؟ اگر بعد تولد بچه را از تو بگیرند به قصد فروش چه؟ اگر فرض بگیریم در راه رضای خدا یاری ات می نمایند، خرج پوشک و خورد و خوراک بچه را می خواهی چطور تامین کنی با این حجم از مصرف مواد؟

گفتم آن قابله که می گویی؛ ننه هاجر من می شناسمش، خودش می گوید قابله است، اما سابقه دار است و مجرم و بار ها این طعمه را برای زنان باردار پهن نموده و بعد از به جهان آوردن بچه ها آن ها را به دلالان نوزادان کارتن خواب ها می دهد ومی فروشد. تمام سعی ام را کردم که پشیمانش کنم از این تصمیم، اما سن اش کم بود و مصرف مواد اجازه نمی داد تصمیم درست را بگیرد. قبول نکرد، رفت و برای تولد نوزاد پیش ما نماند.

سناریو های زیادی را برای نوزاد متصور می شدم که هیچ کدام خوشایند نبود و این حالم را بد می کرد. فکرم درگیر سرنوشت نوزاد بجهان نیامده بود که چند شب بعد، مددکارم تماس گرفت و گفت اطراف مرکز، مادر را بچه به بغل دیدند، گفت انگار بچه دیروز به جهان آمده، آورده بودنش در پارک برای مزایده به بالاترین قیمت…. مددکار می گفت من رفتم سر و گوشی آب دادم، دارند روی نوزاد قیمت می گذرانند.

آماده شدم که سریع خودم را برسانم و اجازه ندهم بچه را بفروشند. نزدیک شدم که بچه ها دوباره زنگ زدند و گفتند مادر خسته از زایمان با بچه آمد داخل مرکزمان که شام بخورد. همکارم گفت پسر دار شده، یک پسر زیبا. مشتری ها مثل گرگ گرسنه اطراف مرکز هستند تا به محض بیرون آمدن مادر، معامله انجام گردد. گفتم زمان خریداری کنید، معطل کنید تا زنگ بزنم 123 و اورژانس اجتماعی بچه ها.

خودم را رساندم. این اول ماجرا بود. آن شب من خودم را به آب و آتش زدم که جلوی فروش نوزاد را بگیرم. با 123 اورژانس اجتماعی تماس گرفتم، ماجرا را توضیح دادم، قرار شد خودرو گشت را بفرستند فقط، چون مورد اورژانسی بود و دستور قضایی نداشتند گفتند با 110 تماس بگیرید تا مأمور کلانتری بیاید و انتقال بچه صورت جلسه گردد.

با کلانتری تماس گرفتم، اما گفتند نمی آییم و بچه را از مادرش جدا نمی کنیم، گفتند هنوز که جرمی صورت نگرفته، بهزیستی خودش برای این وقت ها باید برنامه داشته باشد. خلاصه من ماندم و اضطراب بچه ای که داشتند روی قیمت خرید و فروشش چانه می زدند.

ماشین نیروی انتظامی نیامد. نا امید شده بودم. می دانستم انتقال به بهزیستی بدون صورتجلسه مأمور نیروی انتظامی یا دستور قاضی امکان پذیر نیست. شانس مان را این بار با همکار های گشت فوریت خدمات جتماعی 137 امتحان کردیم. تماس گرفتم، گفتند ما ماشین گشت مان را می فرستیم.

بچه و مادر مدارک شناسایی نداشتند. ماشین گشت که جلو مرکزآمد، ده مرد خلافکار که خریداران احتمالی نوزاد بودند به سمت ماشین حمله ور شدند، یکی می گفت عموی بچه است، یکی می گفت دایی بچه. داستان یکی دو تا نبود، مادر بچه که خمار بود، تا فهمید اوضاع از چه قرار است و می خواهیم بچه را تحویل مددکار گشت بدهیم، تهدید کرد بچه اش را می کشد. همکارم بچه را به انبار آشپزخانه مرکز برد تا مادر بلایی سر بچه نیاورد و تکلیف انتقال بچه روشن گردد.

خریداران بچه شیشه های خودرو گشت شهرداری را شکستند. بالاخره جرم صورت گرفت، مأمور کلانتری آمد، صورتجلسه کرد که شیشه ها شکسته شده، ولی تحویل بچه به بهزیستی را در صورتجلسه نیاورد جناب مأمور!

بالاخره جلوی درب مرکز آرام شد، مادر بچه ناله و نفرینمان کرد و بیرون از مرکز رفت، بچه با خودرو شهرداری از مرکز خارج شد. چند دقیقه بعد برگشت. گفتند حالا که مادرش رفته ما نمی توانیم کودک بدون مادر را انتقال بدهیم. گفتند تا صبح نگهش دارید ببینیم چه می گردد کرد…

حالا پنج ساعت گذشته بود. پسر بچه دو کیلویی که به علت اعتیاد مادر، معتاد به جهان آمده بود و خمار بود بد نفس می کشید. ترسیدم در مرکز تا صبح زنده نماند. با اورژانس پزشکی 115 تماس گرفتیم و در نهایت نوزاد کوچک ما به بیمارستان انتقال داده شد. این تنها گوشه ای از قصه نواقص حقوقی و قضایی موجود در حوزه بچه ها در معرض آسیب و دارای والدین معتاد است، چند ساعت پر دلهره و اضطراب را گذراندم، ولی خوشحالم که با هر دردسری بود اجازه ندادم نوزاد بی گناه را در وسط کارتن خواب ها به مزایده بگذارند و بفروشند.

بیست هزار تومن، در ازای واگذاری یک کودک؟!

کارتن خواب های معتادی که به ته خط رسیدند و تمام روز در حال مصرف مواد هستند همه فکر و ذکرشان جور کردن پول مواد است، به هر قیمتی هست باید از خماری در بیایند حتی به قیمت فروختن بچه شان به پایین ترین قیمت و حالا سپیده علیزاده هر روز چشم تیز می نماید و چشم می چرخاند در پاتوق ها که نگذارد مادری خمار در عالم هپروت چوب حراج بزنند به جان بچه بی گناهی که معلوم نیست بعد از فروخته شدن چه بلایی سرش می آید و سر از کجا درمی آورد.

او از ماجرای نجات جان یک بچه دیگر می گوید، اما این بار دلالان و خریدار بچه سراغ مادر ته خطی کارتن خواب نیامده است و مادر داوطلبانه متقاضی فروش بچه شده است.

علیزاده از اتفاق تلخ یک ماه قبل می گوید؛ یک روز مشغول زیر و رو کردن پرونده مددجویان کارتن خواب بودم که همکارم وارد اتاق شد و گفت یکی از کارتن خواب ها بچه اش را آورده است و بیست هزار تومان پول می خواهد، درکش برایم سخت بود، چند ثانیه ای گیج و منگ فقط فکر کردم به آنچه شنیدم.

با آنکه بار ها در محیط کار با افراد مصرف نماینده مواد چنین تجاربی را داشتم. با تعجب پرسیدم 20 هزار تومان می خواهد؟ گفت آره به خدا، دوباره پرسیدم یعنی دو تا 10 هزار تومانی؟ گفت آره می گه می خواهم بکشم، خمارم. پرسیدم یعنی می خواهد بچه اش را بفروشد؟ گفت بله، از صبح دو بار آمده و گفته منتظرم خانم علیزاده بیاید و بچه ام را بهش بدهم که هم 20 هزار تومان به من بدهد، هم بچه ام را به بهزیستی تحویل دهد، بعد یک نامه رابه من داد، گفت این نامه را هم برای شما نوشته، کاغذ را گرفتم نوشته بود یاریم کن بچه ام را به بهزیستی تحویل بدهم.

با تعجب و حال بد دو عدد10 هزار تومانی از کیفم درآوردم و از اتاق بیرون رفتم. پشت در روی جایگاه نشسته بود. دختر بچه را دیدم، این همان دختر بچه دو سال و نیمه ای است که مدت هاست در پارک بین مصرف نماینده ها می دیدمش؛ کثیف، مو های چرب و چسبیده به هم. نشستم، اسمش را پرسیدم، با شیطنت بچه گانه جواب داد. مادرش اسکناس ها را گرفت و گفت مواظب بچه ام باش.

احساس سرگیجه داشتم، نمی دانستم در آن لحظه چه باید بکنم، فقط می دانستم که بچه نباید کنار مادر بیمار و خمارش باشد. نفهمیدم دقیقاً به مادر چه گفتم و چه شنیدم، با ناامیدی لبخند تلخی زد و رفت. وقتی می رفت نگاه کردم به تیپ پسرانه و سرش که از ته زده بود، مثل خیلی از زنان بی سرپناه و آسیب دیده دیگری که به مرکزم می آیند، آن ها برای امنیت بیشتر در خیابان ها ترجیح می دهند مردنما شوند تا کمتر مورد خطر باشند.

با همکارانم در بهزیستی تماس گرفتم. توضیح ماجرا را گفتم، گفتند مراقب بچه باشید. لطفاً امشب نگهش دارید تا فردا صبح حکم قاضی را بگیریم و کار های اداری را انجام دهیم و برای تحول گرفتنش بیاییمو

حالا چند ساعتی وقت داشتم که در آغوشش بگیرم، دخترم باشد، دوست داشتم همه امنیت های نداشته اش را برایش مادری کنم، چقدر بد ارتباط برقرار می کرد، به سختی حرف می زد، دائم فریاد می زد و همه خواسته هایش را با چنگ، جیغ و گریه مطالبه می کرد، معنی آغوش را نمی دانست، سر گردان بود از این طرف به آن طرف می دوید و فریاد می زد، فقط چند ماهی از دختر خودم کوچک تر بود، با همسرم تماس گرفتم و گفتم نمی توانم امشب به خانه روم، تمام شب در مرکز کنارش ماندم و به سختی حمامش کردم و خواباندمش تا فردا که قرار بود به مددکار خودرو اورژانس اجتماعی سازمان بهزیستی بسپرمش.

برایش دعا کردم تا شاید آینده درخشانی در انتظارش باشد و حداقل سر آرام بر بالش زندگی بگذارد و یک خانواده ای بیاید و زندگی اش را زیر و رو کند تا شاید خاطرات این دو سال آوارگی و مادری نکردن های مادر خمارش را از یاد ببرد.

روایت نجات جان دو کودک که تمام می گردد می گوید: حالا فهمیدید چرا انقدر خسته ام. البته این خستگی را به جان می خرم. چشمان نگران فرزندان زنان کارتن خواب هر لحظه با من است. فقط دست تنها هستیم. مددکاران اجتماعی باید برای حل معضل زنان کارتن خواب با عزم جزم تری به میدان بیایند.