بِتو اُروک ونزوئلا - مجله دانلود و سرگرمی

اُروک کننده سابق کنگره امریکا و یکی از نامزدهای جوان دموکرات ها برای انتخابات ریاست جمهوری سال 2020 بود که بعدها از رقابت های درون حزبی کناره گیری کرد. استفاده از این نام بندرت جزو تعارفاتی بود که یک متحد امریکا می توانست انتظار داشته باشد. طرح این گونه مسائل کمک زیادی نمی کرد ولی نمونه ای عادی از رفتارهای ترامپ برای تحقیر اطرافیانش بود. این همان رفتاری بود که به دلیل ناکامی گوایدو در سرنگون کردن مادورو، علیه من هم به کار برد. شاید ترامپ فراموش کرده بود که او تصمیمات مهم و واقعی را در عرصه سیاستگذاری اتخاذ می کرد، البته به استثنای وقتی که خودش تأکید می کرد من تنها کسی هستم که تصمیم می گیرم. با این حال در لحظات حضور فابیانا روزالس، عملکرد ترامپ در اتاق بیضی در رابطه با ونزوئلا بهترین بود. چقدر حیف شد که سازمان های زیرمجموعه وزارت خزانه داری و وزارت خارجه در آنجا حضور نداشتند تا این عملکرد او را از نزدیک شاهد باشند.

ابتکار دیگری که من در آن مقطع به خرج دادم، انتشار رشته توئیت هایی خطاب به پادرینو وزیر دفاع ونزوئلا بود؛ توئیت هایی که در آنها تلاش می کردم حس وطن پرستی پادرینو را در مقابل روس ها و کوبایی ها تحریک کنم و از او دعوت می کردم بر اساس قانون اساسی کشورش کار درست را انجام دهد.

به نظر می رسید به هدف زده بودیم. پادرینو در پاسخ به سؤال یکی از خبرنگاران درباره این توئیت ها، گفت: آقای بولتون، من به شما می گویم که ما کار درست را انجام می دهیم. کار درست، اقدام بر اساس قانون اساسی است... کار درست احترام به خواست و اراده مردم است. ما فقط به همین نیاز داشتیم تا رشته توئیت های جدیدی را آغاز کنیم با این مضمون که اراده مردم بر این است که از شر مادورو خلاص شوند که واقعاً هم درست بود.

دست کم اکنون می توانستیم بگوییم که ما ذهن پادرینو و شاید دیگر مقامات ونزوئلایی را به خود مشغول کرده بودیم. روزالس هم بعد از دیدار با ترامپ به آبرامز (از کنندگان ویژه وزارت خارجه) گفته بود که رژیم مادورو به این فکر می کرد که آیا تهدیدات نظامی امریکا جدی و واقعی است، اما از وقتی جان بولتون انتشار رشته توئیت های خود را آغاز کرده، ترس آنها افزایش یافته است. اکنون دیگر این اظهارات درباره کمپین توئیتری من، بسیار دلگرم کننده بود!

در ونزوئلا، مخالفان و برخی مقامات کلیدی رژیم طرحی را در دادگاه عالی عدالت که معادل دیوان عالی ما در امریکا بود، آماده می کردند تا مجلس ملی مؤسسان را غیرقانونی اعلام کنند. مجلس ملی مؤسسان همان مجلسی بود که مادورو با تقلب و فریبکاری آن را تشکیل داد. اگر دادگاه عالی ونزوئلا که بیشتر اعضای آن را رفقا و دوستان نزدیک مادورو تشکیل می دادند و یکی از قوی ترین حامیانش نیز ریاست آن را برعهده داشت، مجلس ساختگی مادورو را نامآغاز اعلام می کرد می توانست به طور چشمگیری موقعیت او را در بین اقشار و گروه های مختلف تضعیف کند.،ایران