نگرانی محافل آمریکایی از همکاری راهبردی ایران و چین - مجله دانلود و سرگرمی

به گزارش گروه سیاسی خبرنگاران، نشنال اینترست درباره تفاهم نامه همکاری 25 ساله میان ایران و چین نوشت: این موضوع می تواند توان مالی ایران را در برابر تحریم های آمریکا تقویت کند و نفوذ چین در غرب آسیا را افزایش دهد. البته این نگرانی ها تا حدی بیش از حد به نظر می رسند چرا که هر دو کشور ایران و چین هنوز نسبت به یکدیگر با احتیاط رفتار می نمایند. با این وجود و در حالی که تهدید محور چین - ایران هنوز جدی نیست، اما همکاری نزدیک تر دو طرف هم می تواند منجر به افزایش قدرت نظامی ایران و حضور بیشتر چینی ها در منطقه گردد. این چالش ها مسائل بسیاری را طی سال های آینده برای آمریکا به وجود خواهد آورد.

در ژانویه سال 2016، دو کشور توافق کردند که به عنوان بخشی از مشارکت جامعه راهبردی جدید خود، توافق نامه همکاری جامع 25 ساله ای را دنبال نمایند. اسناد 18 صفحه ای اخیر از تفاهم نامه همکاری تهران و پکن نشان می دهد دو طرف در تدارک توافقی هستند. در این توافق نامه پیش بینی شده که دو طرف همکاری را در شش حوزه اصلی بسط دهند. این شش حوزه شامل خرید نفت و گاز طبیعی ایران، سرمایه گذاری های چین در زیرساخت ها از جمله یاری به توسعه بندر چابهار و بندرعباس، توسعه فناوری های نوین مثل 5 جی و هوش مصنوعی، بانکداری و تجارت، حوزه های دفاعی با تمرکز بر مبارزه با تروریسم و هماهنگی در نهاد های چندجانبه می گردد.

دلایل خوبی برای چرایی تمایل چین و ایران به همکاری وجود دارد. اقتصاد دو کشور در واقع مکمل یکدیگر است چرا که چین عظیم ترین واردنماینده نفت در دنیا و ایران به دنبال خریدارانی است که مایل به نقض تحریم های آمریکا باشند. ایران همزمان در حوزه زیرساختی از جمله توسعه ریلی و 5 جی نیازمند نوسازی است و چین این امکان را در اختیارش می گذارد. پکن همچنین ایران را به عنوان پیوندی در امتداد کمربند و ابتکار جاده ابریشم جدید، که سین کیانگ را به خاورمیانه متصل می نماید، می بیند. از نظر استراتژیک نیز هر دو کشور از درک مشترک واشنگتن به عنوان یک رقیب و نگرانی در خصوص مداخله نظامی ارتش این کشور انگیزه می گیرند. در دسامبر سال 2019 ناو های جنگی چین، ایران و روسیه مانور مشترکی را در دریای عمان برگزار کردند که باعث جلب توجه بسیاری از تحلیلگران شد. به نظر می رسد که توافق فوق شروع همکاری های جدید ایران و چین باشد. عدم اشاره به جزئیات در توافق نامه خود بیانگر محدودیت های مشارکت بین دو طرف است. اما هیچ یک از این ها نباید باعث دست کم دریافت توافق از سوی آمریکا گردد. این توافق با وجود همه ابهاماتش می تواند فواید عمده ای برای تهران و پکن داشته باشد. به عنوان مثال هم پکن و هم تهران می توانند از چشم انداز همکاری های عمیق تر دوجانبه برای ایجاد اهرمی جهت ارتباط با رهبران خارجی دیگر استفاده کند. صرف نظر از آنچه بر روی کاغذ آمده، همکاری چین و ایران می تواند در چندین حوزه مسائلی را برای آمریکا ایجاد کند. اول اینکه، ادامه انتقال غیرقانونی نفت به چین برای تهران پول نقدی فراهم می نماید که بتواند از زیر بار تحریم های آمریکا تا حدی خلاصی یابد. دوم بحث سرمایه گذاری های چین در بنادر استراتژیک ایران است. در این بین آمریکا چاره ای ندارد جز آنکه برای محدود کردن همکاری های چین و ایران از سیاست چماق و هویج استفاده کند.