رسالتی بزرگ بر دوش شاعران - مجله دانلود و سرگرمی

با مراجعه به آثار خلق شده در ادبیات فارسی پیرامون شخصیت و ابعاد مختلف زندگی امام حسن مجتبی(ع)، در همان نگاه اول می توان دریافت که کمتر به بعد زندگی سیاسی آن حضرت پرداخته شده است. در این میان، واقعه صلح آن امام راستین از همه مهجورتر مانده است. گویا شاعران و نویسندگان شیعی از یاد برده اند که تعمیم صلح و آشتی در میان انسان ها خود رسالتی عظیم است و اهل قلم را غفلت از آن نابخگرددنی!

شاید خوانش و مرور دوباره این حدیث از ابن عباس در ابتدای این نوشتار کوتاه، راستا روشنی پیش پای ما قرار دهد. آنجا که نقل می نماید پیامبر عظیم الشان در فضیلت نورچشم خود حسن بی علی فرمودند: راستی که این پسر من عظیموار و آقاست و امید می رود که خدا با او میان دو گروه عظیم از مسلمانان آشتی دهد.

در سال های اخیر، هرازگاهی از واقعه صلح امام حسن(ع) در ادبیات سیاسی کشور به عنوان یک کلید واژه استفاده می گردد. واقعه ای که اگر در ادبیات شیعی این قدر مغفول نمی ماند شاید در قامت یک مفهوم راهبردی در دوران ما بروز و ظهور داشت.

با نگاهی گذرا به آثار منظوم باقیمانده و صد افسوس پراکنده! پیرامون شخصیت و سیره آن امام همام، از پیشینیانی همچون سنایی غزنوی، عطار نیشابوری، خواجوی کرمانی و وصال شیرازی تا عصر حاضر، آشکارا کم کاری ها زبان به گلایه می گشایند. در شعری هم اگر جسته و گریخته به موضوع مورد بحث ما اشاره داشته اند نگاه مستقلی نبوده و آن را به واقعه کربلا پیوند داده اند. شاهد مثال هم این سروده مرحوم حسین منزوی: صلح تو خود مقدمه جنگ کربلاست.

دور از انتظار نیست که پرداختن به این برهه از زندگی حضرت، می تواند به پیدایش ژانر ادبیات صلح شیعی منجر گردد. صدالبته صلحی که بنا به فرمایش کلام علی(ع) موجب وهن نباشد. نتیجه فقر ادبیاتی در مورد این موضوع سبب شده است تا این واقعه جریان ساز در تاریخ اسلام بیشتر از زاویه نگاه ادبیات لیبرالیستی و مارکسیستی مورد تحلیل و تبیین قرار بگیرد.

حال چه باید کرد؟ برگزاری نشست های تخصصی، شب های شعر و جشنواره های ادبی می تواند به فراوری، گردآوری و سامان دهی آثار موضوعی این واقعه سترگ یاری شایانی نماید. امید است با همت مسؤولان فرهنگی و اهالی قلم از همین امروز گام های استواری برداشته گردد.

منبع: وحید قاسمی - شاعر اهل بیت(ع) / روزنامه خبرنگاران