سندی که داستان مهاجرت نسل ما از آفریقا را تغییر می دهد! - مجله دانلود و سرگرمی

به گزارش خبرنگاران، سال گذشته، یک تجزیه و تحلیل ژنتیکی از قطعات استخوانی که نشان دهنده اولین حضور شناخته شده نسل ما در اروپا بود، سوالاتی را در خصوص نخستین قدم هایی که انسان های مدرن برای تسخیر گوشه و کنار دنیا برداشتند، ایجاد کرد، چراکه پیشینه خانوادگی آن ها بیشتر از اروپاییان امروزی با جمعیت های آسیای شرقی آن روزگار در هم آمیخته است. این یافته در واقع نشان می داد که مهاجرت گونه های انسان های خردمند بسیار پیچیده تر از آن چیزی است که تا به امروز تصور می کردیم. اکنون، محققان دانشگاه های پادووا و بولونیا در ایتالیا، بر اساس آنچه که می توانیم از روابط ژنتیکی و تغییرات ظریف در فناوری باستانی در سراسر دنیا گرد هم بیاوریم، ساده ترین شرح را برای این پیچیدگی غیرمنتظره در شجره نامه ما انسان ها ارائه نموده اند.

اگر قدم های خود را از دوران مدرن تا عصر حجر و فراتر از آن دنبال کنیم، ناگزیر لحظه ای را خواهیم یافت که دسته ای از انسان های خردمند گامی محوری از آفریقا به سرزمینی که اکنون به عنوان خاک اوراسیا می شناسیم، برداشتند. پیش از این، پسرعمو های دورتر ما بار ها از خانه (آفریقا) خارج شده بودند و قبل از انقراض حتی سکونتگاه هایی نیز برای خود دست و پا نموده بودند. اما این بار، همه چیز متفاوت بود، زیرا انسان های مدرن این مهاجرت تا به بن بست (انت های قاره ها) ادامه دادند و در نهایت انقلاب فرهنگی را به وجود آورد که برای همواره سیاره ما را در ظرف چند هزار سال تغییر داد.

اگرچه نتایج این سفر به یاد ماندنی اکنون آشکار است، اما راستا های طی شده و شاخه های گمشده بی شماری وجود دارد که تنها می توان آن ها را از آثار ناچیز به جای مانده و میراث اختلاط ژنتیکی ردیابی کرد. پراکندگی استخوان های انسان و ادوات سنگی که از رسوبات غار باچو کیرو در مرکز بلغارستان غربال شده اند، تنها شواهدی است که باستان شناسان برای مدت ها در پی آن بوده اند. این استخوان ها که در سال 2015 کشف شدند، قدمتی در حدود 45000 سال دارند که رسماً آن ها را به قدیمی ترین استخوان های هومینین دوره پارینه سنگی فوقانی تبدیل می نماید که تا به امروز در اروپا پیدا شده است.

غار باچو کیرو در مرکز بلغارستان

با در نظر گرفتن سوابق باستان شناسی، می توانیم بگوییم که آن ها از یک جامعه بزرگتر که مهاجرتی 15000 ساله به شرق را سپری نموده اند، آمده اند. اگر چیز دیگری درباره آن ها نمی دانستیم، می توانستیم به این نتیجه برسیم که این مردم نوعی پله بین گونه های آینده تر در آسیا و گذشته تر در اروپا هستند که در دهانه خروجی آفریقا مستقر بودند. با این حال، شواهد ژنتیکی حفظ شده در سه تن از آن اجساد، چندان با این سناریوی ساده مطابقت ندارد.

سال گذشته، پژوهشی که به وسیله موسسه انسان شناسی تکاملی ماکس پلانک در آلمان انجام شد، به این نتیجه رسید که این افراد بیشتر با جمعیت های کنونی و باستانی در شرق آسیا و آمریکا مرتبط هستند تا به جمعیت های بعدی اوراسیا غربی. یافتن پیوند های خانوادگی نزدیک تر با جمعیت های آسیایی مدرن و باستانی نسبت به مردم اروپای مدرن، سؤالات چالش برانگیزی را در رابطه با نحوه انشعاب این مرکز باستانی بشریت به شرق و غرب مطرح می نماید. علاوه بر این، اخیراً شواهد قابل توجهی از ترکیب خونی نئاندرتال ها به دست آمده که باعث ایجاد ابهام بیشتر در خصوص نحوه حرکت و تعامل اجداد ما شده است.

به گفته نویسندگان این مطالعه تازه، یکی از احتمالات این است که مهاجرت بشریت را باید بیشتر به شکل یک رویداد های منقطع دانست تا یک موج. لئوناردو والینی، انسان شناس مولکولی دانشگاه پادوا می گوید: حدود 45 هزار سال پیش، مهاجرت تازهی از این مرکز سرچشمه گرفت و منطقه وسیعی از اروپا تا شرق آسیا و اقیانوسیه را مستعمره کرد که با شیوه ای از فراوری ابزار های سنگی به نام پارینه سنگی اولیه مرتبط است. کسانی که به آسیا منشعب شدند، رشد کردند که آثاری از نسل خونی آن ها تا به امروز به جای مانده است. اما در غرب اتفاقی متفاوت رخ داد، چیزی که پایانی موقت برای حضور انسان در اروپا محسوب می شد.

مطالعه دومی که سال گذشته بر روی بقایای یک زن یافت شده در چک انجام شد، سرنخی را ارائه می نماید. در حالی که تاریخ گذاری کربن هنوز سن مرگ او را تایید ننموده است، تغییرات در ژن های او حاکی از تاریخی است که حتی بیشتر از 45000 سال پیش است. مهمتر از آن، اصل و نسب این زن پارینه سنگی نه با اروپاییان مدرن و نه با آسیایی ها ارتباط نزدیکی نداشت. ما نمی دانیم که چه اتفاقی برای او و خویشاوندانش در آن موقع افتاد، اما هرچه بوده، نسل آن ها نتوانست ماندگار بماند و از میان رفت.

علامت سوال در منطقه تیره رنگ شده نقشه به مکانی اشاره دارد که نسل ما از نقطه در آن مهاجرت به دیگر نقاط را شروع نموده است

جولیا مارسیانی، باستان شناس دانشگاه بولونیا می گوید: جالب است بدانیم که تقریباً در همان زمان، آخرین نئاندرتال ها نیز منقرض شدند. حدود 7000 سال بعد باید موج تازهی از مهاجرت انسانی از این مرکز ناشناخته شروع شده باشد که توانست دودمان های اولیه ای را که مجموعه ای غنی از فرهنگ هایی را که امروز می بینیم ایجاد نموده اند، دوباره جمع آوری کند. اینکه این مرکز موقت بشریت کجا ممکن است پیدا گردد و چه چیزی باعث شده جمعیت آن بار ها و بار ها به راه بیفتند، موضوعی است که باید باستان شناسان آینده کشف نمایند. نتایج این کشف احتمالی پاسخی خواهد بود به این سوال همیشگی که نسل ما چگونه توانست به سراسر دنیا توسعه یابد. نتایج این تحقیق در نشریه معتبر Genome Biology and Evolution منتشر شده است.

منبع: sciencealert

ترجمه: مصطفی جرفی-خبرنگاران